Omdenken

Terwijl ik dit schrijf, zitten Renout en ik in het vliegtuig naar Ecuador. Toen we Cuba half november verlieten, werd ons gezegd dat de aanvraag voor onze verblijfvergunning rond was en het visum toegekend. Om de vergunning te verstrekken, moesten we wel voor 45-50 dagen het land verlaten. Ik baalde, zag onze Cubaanse kerstvakantie in het water vallen en mijn werk vertragen. Maar goed, het Cubaanse systeem is onnavolgbaar en verzet zelden zinvol. Omdenken dus: we maken er een leuke tijd van in Nederland!

Dat is gelukt, het waren gezellige feestdagen met familie en vrienden. Echter, 60 dagen later bleek er een procedure-fout gemaakt te zijn en het toekenningsproces van ons Cubaanse visum niet opgestart. Balen. Meer vertraging. Twijfels. Nogmaals omdenken. Logeren is leuk (dank, lieve vrienden en familie!), maar na 2 maanden zonder eigen huis was het genoeg. Vandaar dat we onderweg zijn naar Ecuador.

De blauwe harteklop
In Quito komen volgende week WWF-collega’s uit 6 landen samen om ons te laten trainen en samen de strategie uit te werken voor een effectieve reactie op het dammen-probleem in de Amazone. Dammen blokkeren migrerende vis en rivierdolfijnen, en belemmeren de stroom van zand en klei uit de Andes naar het Amazonedal. Hierdoor heeft het Amazonebos ‘sedimenthonger’: een tekort aan materiaal en nutriëntrijke deeltjes. Daarnaast verstoren dammen het natuurlijke ritme van de Amazone, een ritme van overstromingen en laag water. Ik vergelijk de Amazone graag met een hart, de kloppende pulsering van op- en afgaand water. Dier- en plantsoorten zijn afhankelijk van dit ritme, net als jij van je harteklop. Een dam is in dat licht als een infarct: het blokkeert een stuk bloedvat waarin het water rondpompt. Afhankelijk van de plek van de dam is dat een minder belangrijke secundaire ader, of een levensader.
Ten slotte komt na de aanleg van een dam in de tropen een enorme hoeveelheid CO2 vrij: rottend hout van het verdronken bos in het reservoir achter de dam stoot tientallen jaren CO2 uit, totdat het bos volledig vergaan is. Hoezo groene energie?

Stromende aderen
Ondertussen weten we als WWF dat ‘nee’-zeggen tegen alle dammen niet effectief is. Anders denken dus. Alternatieven aandragen. We kijken mee met overheden op zoek naar de plekken waar de dam de minste impact heeft op mens en natuur, waar hij de minst belangrijke ader blokkeert. En we selecteren no-go zones, gebieden waar écht geen dammen mogen komen. Zonne-energie is een andere oplossingsrichting, vooral voor de energie-arme regio’s in het oerwoud.

Ondanks de tegenslag van de afgelopen maanden verheug ik me erop dat ik nu deel kan nemen aan deze training, waarin we onze WWF-strategie gaan uitwerken. Mocht de vertraging verder oplopen en we Cuba hierna nog steeds niet in mogen, hebben we onszelf een weekje vakantie op de Galápagos eilanden beloofd.

Alles stroomt door
Ondertussen gaat uiteraard het natuurbeschermingswerk op Cuba gewoon verder, ondanks afstand en tijdverschil. Hierover spoedig meer in mijn volgende blog.